Płód, życie, bonusy

Ohh. Minęło dużo czasu. Przed przeżyciami wrześniowymi włączę tryb filozofa. Jeżeli chcecie to pominąć, przewińcie w dóóóół ;)

NATATEK MYŚLICIEL

Właściwie to milion życiowych myśli i sytuacji, o których mogłabym tu i teraz napisać, jednak wiąże się z rozpoczęciem roku szkolnego. Trochę bardziej rzeczowo będzie daaaleeej pod spodem. W TEJ części poczytacie o pewnych wartościach, na które od dawna miałam otwarte oczy, ale nowe sytuacje i nowi ludzie otworzyli mi je jeszcze szerzej. Serio. Pięknie raz na jakiś czas zmienić otoczenie, środowisko! Haha, to dziwne, co ja tu piszę, bo bałam się tego okropnie, ale jeju. To zupełnie nowe doświadczenie. Ludzie z pasją są inspirujący, motywujący, ciekawi. Dobrze, jeżeli czujesz się przy kimś głupi, bo zaczynasz nad sobą pracować tak, by zmądrzeć. Wyzwania są straszne. Wymagania są straszniejsze. A jednocześnie są genialne. Bo trzeba spiąć tyłek i dać z siebie wszystko i mimo, że w trakcie dawania sobie rady z takimi utrudnieniami, nienawidzisz całego świata, to potem masz poczucie, że postarałeś się! Samorealizacja czy coś tam. Oczywiście nie zawsze wszystko wychodzi. Mnie to momentami przerasta. Szczególnie jeżeli coś sobie ubzduram w głowie, czekam na to i wyobrażam sobie, jak będzie, a tu tego NIE MA albo jest W OGÓLE CAŁKIEM INNE. No to wtedy zostaję na środku pustyni. Nie, czekajcie. Na środku oceanu i nie mam czego się złapać! I muszę płynąć tak długo aż coś znajdę. Mam do wyboru utonąć na środku oceanu, utonąć podczas próby dopłynięcia do CZEGOŚ albo faktycznie COŚ osiągnąć i się ocalić! Walka o przetrwanie. Ale słuchajcie, jak już przeżyję tę trudną sytuację, to potem będę tak wariacko dumna! No i będę wszystkim opowiadać: 'Unosiłam się na środku oceanu, ale resztką sił dopłynęłam gdzieś i nie umarłam'. Brzmi grubo. Bo to jest gruba sprawa! Przede mną mnóstwo takich tragedii. Wiadomo, pięknych, szczęśliwych chwil też! 

WRZESIEŃ I NOWE ŻYCIE

Wyjazd do W-wy i początek roku szkolnego były dla mnie taką nerwówką, że to chore, jak teraz o tym myślę! Ale było to konieczne. Los z góry narzucił mi wielki strach i stres po to, bym potem mogła się przekonać, że może być dobrze i miło. Jechałam 4 września do nowego miejsca nie znając NIKOGO z mojej klasy! I... Po drodze do szkoły wypatrzyłam dwie dziewczyny wyglądające na klasę plastyczną - 'dobra. Jak wysiądą na tym samym przystanku, co ja, to zagadam.' I tak było. Tak, to była moja klasa. Potem wielka grupa obcych twarzy. Kilkanaście nowych imion, uściski na przywitanie, niezręczne żarty. Małą grupą po rozpoczęciu pojechaliśmy na kawę. Nie umiałam wrócić do metra, więc odprowadziła mnie koleżanka. Okazało się, że też jest fanką Melanie M., więc złapałyśmy wspólny temat do rozmowy. Potem odpowiedziałam na super pytanie do kamery Polsatu (pozdro, bo nie oglądam tv i nie wiem, kim był facet, z którym gadałam xD). Dzień był naprawdę fajny. 

Jakoś przeżyłam pierwszy tydzień w szkole. Mam sporo godzin i wracam późno do domu. Natomiast przyzwyczaiłam się już do drogi do szkoły i nawet ją lubię. Mam swoje małe rytuały - wyciąganie karty miejskiej i jej chowanie w konkretnych miejscach, polowanie na miejsce w metrze, słuchanie muzyki, czekanie na to, jaka będzie pogoda, gdy wyjdę z podziemi, wyścig: czy zdążę na wcześniejszy, luźniejszy autobus?, jazda autobusem i pilnowanie przystanku (raz przejechałyśmy z powyżej wspominaną koleżanką o jeden przystanek dalej! HAHA). Wracając do szkoły (komunikacją, badum-tsss, ŻARCIK), to lubię jej artystyczny absurd. Pianino na korytarzu. Ludzie z klasy muzycznej, którzy podchodzą do niego i popylają na nim jak Chopin. Tolerancja, To piękne, ale nikt nie zwróci uwagi na to, czy jesteś ładny, czy nie, czy masz firmowe ciuchy, czy nie masz makijażu, czy masz na głowie siano, czy fantazyjne fryzury (oczywiście wszystko z umiarem); bo jesteś człowiekiem tak jak pozostali i ceni się to, że jesteś. Tak to odbieram. To bardzo pozytywne odczucie, bo nie lubię takiego 'segregowania' ludzi. Przedmioty kierunkowe są super. Co prawda, architektura mnie zabija i praca domowa, którą muszę zrobić (oł je, multiplikacja/kompozycja z tego głupiego, szkolnego krzesełka grrr), ale to nic. Rysunek i malarstwo to inna, wspaniała rzeczywistość. Pani puszcza wybitną muzykę i tworzy się nieziemski nastrój - każdy pracuje na swoim stanowisku w skupieniu i ciszy. To szalone. I piękne. Matko! Jest kilku wymagających nauczycieli, jest co robić. I chyba w końcu ktoś zaczął tłumaczyć mi matmę. Wow.

Budynek jest zabytkowy i wizualnie bardzo go lubię. Gorsze są kilometrowe schody i 4/5(?) pięter. To plus ostre wf'y (następny na stadionie Legii!!! :O) przez trzy lata i będę taka slim fit, że mnie nie poznacie. Natatek Chodakowska :P

Podsumowując, na razie jestem zadowolona z nowej szkoły. Cieszę się, że do niej poszłam, to niesamowite, że było mi tak ciężko podczas wybierania tego wszystkiego i że skończyłam tu(mam nadzieję, że we właściwym miejscu).

BTW, caaaały pierwszy tydzień, dzień w dzień, muzycznie spędziłam z Emily Wells i płytą Mama wersją deluxe. Polecam. [teraz też tego słucham, no bo joł, jest dobre]

Zaczęłam pisać tego posta po prostu. Bo musiałam popisać. Nawet nie wiem, o czym będzie, ale pewnie za jakiś czas zrobię zdjęcia i przejdę do tej właściwej części posta. To zabawne, bo są one krótsze od moich wywodów ;)
Ok, złapałam pomysł.
Ten rysunek pokazywałam w poście zbiorowym na starym blogu, ale zasługuję na pojawienie się tutaj, w osobnym wpisie. Jeżeli już to widzieliście i Was nudzi, musicie mi wybaczyć.

 To ilustracja przedstawiająca alternatywną wersję płodu. Wiem, już to pisałam, ale ciągle fascynuje mnie to, że szkic i pomysł powstał w szkole na lekcji - musiałam mieć bardzo zmęczony mózg! ;)
 To dziwna praca. Przede wszystkim temat jest zdziwaczały. No a potem mamy włosy roszpunki, fajne, krąglutkie ciało, różane palce (teraz wiem, że jak u Eos z mitologii!), pępowinę i otoczkę z wyglądu mającą się kojarzyć z łożyskiem.
Popatrzcie na kość policzkową i biodrową :D
 No i kolanko też ma różowe :) W ogóle na zdjęciach kolorystyka jest dosyć mocna i zżółknięta przez sztuczne światło. W rzeczywistości rysunek jest bardzo stonowany i ma wręcz pastelowe kolory :)
Oczywiście wymodziłam to copic markerami :] Oj, dawno do nich nie siadałam! Za to wczoraj spędziłam popołudnie na rysowaniu pracy domowej z architektury :P


...

Tak, tak, ten post to powrót do starego, dobrego bloga z długimi wpisami i milionem dziwnych bonusów. 

PASMO SZCZĘŚCIA NIEDOKONANEGO

1. Za tydzień w piątek idziemy z Siostrem do teatru na polską wersję musicalu Kinky Boots, w którym (oryginale angielskim) grał Brendon Urie z P!ATD♥♥♥ Nie mogę się doczekać!

2. Następny dzień, czyli sobota za tydzień to dzień oczekiwać na nowy teledysk od Melanie Martinez♥ W szkole z dziewczynami odliczamy dni, haha ;D

3. 1 GRUDNIA. TO WYDARZENIE TO HIT. Całą rodziną w czwórkę jedziemy do Gdańska na koncert Scorpionsów! Jeszcze trochę nie wierzę, chociaż bilety są już fizycznie u nas! Chyba popłaczę się ze szczęścia. Mimo, że nie jestem tak dużą fanką Scorpionsów jak wyżej wymienionych artystów, to jednak sam fakt, że ich słucham i lubię i że usłyszę TO na żywo... ŁAAAŁ. Bajecznie. Mamy miejsca pod sceną *_* Czekam, czekam, czekam!!! AAAA!
Nieład artystyczny, czyli jak być mną rysując: co porozrzucać dookoła, czego słuchać itd.

Wyszło średnio, mogłam to zrobić na maszynie :/ Ale najważniejszy jest przekaz napisu, haha ;)

Dokumentacja ładnego zachodu - lubię wychylać się przez okno i ryzykować wypadnięcie przez nie z aparatem w ręce :P Sąsiedzi też chyba mają ubaw z takich widoków ;)